வெள்ளி மலருக்குக் கொண்டாட்டம்!

ஆனியா ஹாட்ச். பிறந்தது க்யூபாவில். "புகழ்" பெற்ற குவாண்டானமோவில். குட்டிப் பெண்ணாக இருந்த போதே கரண வித்தையில் கெட்டி. வாங்கிக் குவித்த பரிசுகள் ஏராளம். வித்தை சொல்லிக் கொடுத்த ஆலனுக்கும் இவருக்கும் காதல். எந்த பல்டியும் அடிக்காமல் கல்யாணம். 1997ல் அமெரிக்காவுக்குப் பெயர்ந்தார். 2001ல் அமெரிக்கக் குடியுரிமை. சின்னப் பிள்ளைகளுக்குக் கரணவித்தைப் பள்ளிக்கூடம் நடத்துகிறது தம்பதி.

ஒரு நாள் பக்கத்திலிருக்கும் நூலகத்துக்கு மாணவர்குழாம் சகிதம் வந்தாராம். ஒலிம்பிக்குக்குப் போவதற்கு முன்னால். நூலகம் கரடி பொம்மை கொடுத்து வாழ்த்துச் சொன்னதாம். பார்த்து வந்து என் மனைவி சொன்னார். அது அப்படியே மறந்து போனது. ஒரு நாள் செய்தித்தாள்ல "நம்ம ஊரு வெள்ளி மலர்"னு ஏதென்ஸிலிருந்து சேதி.
நேத்து அவருக்கு ஒரு வரவேற்பு. நகர் மன்றத்துல தொடங்கி ஊர்வலம்.



ஒரு கார்ல ஆலனோட. பின்னாடி பாண்டு வாத்தியம், கரணம் போட்டப் பள்ளிக்கூடப் பிள்ளைகள், ஊர்ப் பெரியோர், தீ வண்டி, இருபுறமும் நின்று தம்பதிக்குக் கையசைத்த மக்கள், ஆங்காங்கே கேமரா, மைக்கும் கையுமாய் அலைந்த தொலைக்காட்சிச் செய்தியாளர்கள். ஒரு சின்னப் பிள்ளையை மடக்கி நீயும் ஆனியா மாதிரி வர விருப்பமான்னு கேக்க அது தலையாட்டிக்கிட்டு நின்னது.

கலவையான உணர்வுகள்: எட்டுத்திக்கும் போறான், கலையெல்லாம் கொண்டு வந்து சேக்குறான்; சந்தடி சாக்குல "ஐயோ பாவம் இவங்க சொந்தக் காரங்க ஒலிம்பிக்குல இவரு தெறமையப் பாக்க முடியுமோ என்னமோ, ஏன்னா க்யூபாவுலயெல்லாம் கரண்ட் ஒழுங்கா வராது"ன்னு சொல்ற அமெரிக்கப் பத்திரிகை; அடிமையாக் கிடந்த கறுப்பரின மக்களால் இப்போது வெள்ளைக் காரர்கள் பெருமை கொள்வது; நம்ம ஊருக்கு ஏன் ஒரு பதக்கந்தான் கெடச்சது? இன்னும் பல. கடற்கரையில கூட்டமெல்லாம் ஏற்பாடாம், போகலை. காலாற நடந்து வீட்டுக்கு வந்தோம்.